معصومیت ریخته بود
و من شنا کردم
پشت دستات
تونشسته بودی
ساکت و بی حرف
و من غرق شدم تو چشات
تولبخند زدی
طوفان شد
 دیگر چیزی یادم نیست

نیمه رمضان بود
ماه پشت ابر بزرگی خود را به رخ ستاره ها می کشید
شنیده بودم که گناه باعث کفاره می شود
ناخواسته …
...
گیوتین !
درست مقابل گیوتین بودم
جلاد سرش را پایین انداخته بود ؛ ترسیدم .
فریاد زدم
صدایم را نشنید . 
ضجه زدم
ناله ام را نشنید .
التماس کردم
نشنید .
قلبم به تپش افتاد
خون درون رگم سرعت گرفت
پاهایم سست شد
ماه از پشت ابر بیرون آمد
گیوتین فرو افتاد
«دل» ام از بدنم جدا شد
جلاد «دل» را برداشت و برد .

تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه 
سیب را دزدیدم  
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سال ها هست که در گوش من آرام  آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم که  چرا
خانه کوچک ما سیب نداشت؟

                                       حمید مصدق

این روزها که سرد است .

این روزها که برف می بارد .

این روزها که زمستان است .

انگار هم زمین و هم زمان یخ زده است ، من و دلم که هیچ ، انگار دل « تو» هم یخ بسته است .

انگار که « تو» هم افسون این سرما شده ای .

 پایت در این برف ها فرو رفته است و سرمای آن تا مغز استخوانت ، تا تمام « تو» نفوذ کرده است .

« تو» را هیچ گاه این گونه  به یاد نمی آورم و به یاد هم نمی سپارم .

که « تو» هنوز هم همان خوبی هستی که بودی ... که هستی ...

باد...باران طوفان

آسمان مثل دل من تنگ است

 آسمان مثل دل من تنهاست

 و تو ای مانده در تنهایی

 تو فقط خود را باش

یک نفر توی سکوت شب شهر

 دارد از حسرت نان می میرد

 سهم من هم این است

 بنشینم تنها

و در آیینه شب گریه کنم

 و لقد ذکرتک و الرماح نواهل

                               منی و بیض الهند تقطر من دمی

فوددت تقبیل السیوف لانها

                                لمعت کبارق ثغرک المتبسم

                                                          غشرة

یاد تو افتادم در حالی که سر نیزه ها تشنه خون من بودند و از شمشیر های هندی خون من می چکید 

پس دوست داشتم که شمشیر ها را ببوسم چون آن شمشیر ها همچون درخشش دندانهای تو می در خشیدند

   بار غم بر دل و دل بر سر زلفش ترسم 

                              که گرانی کند و بگسلد این رشته ز هم

   ای نسیم سحر آهسته بر آن زلف گذر

                              که ز گستاخی تو سلسله ها خورد بهم

   گر توانی رخش ای شام بپوشان در زلف

                                 ور نه با طلعت او شب نشود در عالم

                                                           نشاط اصفهانی