آهسته تر پدر ! آهسته تر پدر !

به یقین می روی پدر ! این اشک من آنقدر نیست که راه تو را سد کند . می دانم که کار تمتم شد . می دانم که با پنجه های قساوت ، تو را از آغوش قلبم خواهند کشید . این دشمنی که پای جهالت بر زمین می کوبد  و قلب دختران پیامبر را می لرزاند ، دست از تو نخواهند شست و تشنگی اش جز به خون تو فرو نخواهد نشست .

این دشمن که تنها برای کشتن تو نیامده است ، آمده است تا هر لحظه هزار بار جگر فرزندان پیامبر را بسوزانند .

این دشمن که چون گرگ وحشی به هنگام دریدن زوزه می کشد ، این دشمن که چشمهایش را بسته است و شمشیر هایش را گشاده ، بی تردید از تو ، از خرم معصوم تو و خیام مظلوم تو نخواهد گذشت .

می دانم که خسته ای ! می دانم که بی برداری  پشتت را و اینهمه  تنهایی دلت را شکست .

می دانم که در یک روز ، نه نصف روز هفتاد بار شهادت یعنی چه ؟

میدانم که شهادت شبیه ترین خلق خدا به پیامبر -علی اکبر- یعنی چه ؟

می دانم که راهی میدان کردن فرزندان برادر و خواهر ، کندن تکه تکه های جگر با جان تو چه کرده است ؟

می دانم که پرپر زدن کوچکترین فرزند بر روی دستان پدر ، چه بر سر زمین و آسمان می آورد . با او چه می کند .

می دانم .

اما من هم دخترم .

دختر است و پدر . دختر تنها در دستهای پدر رشد می کند و می بالد . غذای دختر خنده پدر است و عزای دختر ، اندوه پدر . چشم و دل دختر به لبها و ابروان پدر است .

اگر لبهای پدر به خنده گشوده شد ، چشمهای دختر از شادی می درخشند . اگر ابروان پدر گره خورد ، دل دختر آنچنان گره می خورد که به هیچ چیز جز دستهای پدر وا نمی شود .

من اگر چه فرزند تو ام ، فرزند زهرایم ، فرزند حیدر کرارم ، فرزند پیامبر خدایم اما غصه می خورم وقتی که می بینم تو فرزندان مسلم را – پس از شهادت پدرشان – بر روی زانو می نشانی ، سر و رویشان را می بوسی ، نوازششان می کنی ، اما نیستس که مرا پس از شهادت خودت بر روی زانو بنشانی و گرد یتیمی از سرم و اشک یتیمی از نگاهم بستری .

بیا ، بیا پدر ، بیا لحظه ای بنشین و مرا بر زانو بنشان و تسلای دل کودکی باش که تا لحظه ای دیگر با همه چیز خویش وداع خواهد کرد .

بیا پدر ، شهادت دیر نمی شود ، اغوش خدا همچنان گسترده است و دشمنان همچنان چشم انتظار . این دشمن ، دشمنی نسیت که با درنگ تو پشیمان بشود . این دشمن ، دشمنی نیست که دست از خون تو بشوید .

لحظه ای دیگر این ذوالجناح ، تو را بر بالهای خویش خواهد نشاند و تو را ، یکه و تنها به قلب دشمن خواهد برد ، لحظه ای دیگر سنگ با خون پیشانی تو وضو خواهد کرد ، لحظه ای دیگر زمین و زمان به خون تو متبرک خواهد شد .

لحظه ای دیگر خورشید در قتلگاه غروب خواهد کرد و خون تو با قاصد سم اسبها ، زمین را در خواهد نوردید . لحظه ای ذیگر پر و بال پروانگان تو در آتش خیمه ها خواهد سوخت .

 من به یمن خضور خون تو در رگهایم ، همه اینها را میدانم و چون می دانم میگویم که بیا این لحظه وداع را طولانی تر کنیم . . بیا فراق را ختی اگر شده لحظه ای به تاخیر بیندازیم ، هجران را معطل کنیم . لحظات شیرین پدری و دختری را کش دهیم و میان کودک و یتیمی به قدر ثانیه ای فاصله اندازیم .

پدر به خدا که قصد من آزدن تو نیست . نگو که « لا تحرق قلبی ». خاکستر شود آن دلی که بخواهد به قلب تو شراره آتش بیفکند .

پدر ! نگو که گریه نکن ! کسی که از این همه مصیبت ، هیچ ندیده است ، تنها و تنها با نام تو دلش می شکند و اشکش نا خواسته فرو می چکد . چه طور دختر تو که دختر توست و در لحظه لحظه این مصائب با تو زندگی کرده است ، تاب بیاورد .

«کهیعص» چه بود جز اخبار شهادت تو ؟

از من تحمل نخواه پدر !

قبول کن که گریستن برای تو ارادی نیست . بپذیر که دخترت از این پس کسی را برای درد دل کردن نخواهد یافت .

می روی پدر ! تامل کن ! یک لحظه دیگر هم پدر داشتن ، یک لحظه است .

اگر تو پدری ، جز حسین بودی و من دختری جز دختر تو ، این مصیبت اینقدر سنگین نبود ، اما چه کنم ، پدری که از دست می رود حسین است ، محور آفرینش است و عمود خلقت .

من ، نه فقط پدر که امامم را ، مرادم را ، عشقم را ، امیدم را و بهانه حیاتم را پیش چشم خویش پرپر می بینم .

به خدا که قصد من آزدن تو نیست ، به خدا که این اشک نیست ، پاره های مذاب جگر است . ببخش پدر ، قصد من نگه داشتن تو نبود ، پای تو استوار تر از آن است که در سیلاب اشک من بلغزد .

فقط خواستم لحظه وداع را طولانی تر کنم . سوار شو پدر ، سوار شو پدر ، دشمن هر لحظه به خیمه ها نزدیکتر می شود .

آی ذوالجناح ! اینکه بر فراز خویش می بری ، جان ماست ، جان سکینه است ، جان رقیه است ، جان زینب است ، جان یک کاروان ، جان جهان است ، آرامتر ذوالجناح !

پدر ! ... پدر ! ... یک نگاه دیگر !