امروز وقتی دنبال حدیثی درباره امام صادق (ع)می گشتم تا تو این پست بزارم به طور اتفاق به یک حدیثی برخوردم که واقعاًً باعث شد که حالم یه جوریی بشه . حالا مهم نیست که این جمله رو چه طور ارزیابی می کنید مهم اینه که تونستم منظورم رو برسونم .

متن روایت این بود : 

امام صادق (ع) عبای خود را پهن می کرند و در آن کیسه های دینار را می نهاد و به قاصد می فرمود :

این پول ها را ببر به فلانی و فلانی – از خانواده اش – بده و به آنان بگو : این پولها را از عراق برای شما فرستاده اند .

آن شخص پول را می گرفت و به آنها می داد و همان فرمایش حضرت را می گفت .

آنان هم پول را می گرفتند و می گفتند : خدا به تو جزای خیر دهد که حق خویشاوندی رسول خدا (ص) را رعایت نمودی ! ولی خدا میان ما و جعفر حکم کند (!!!!!)

راوی می گوید : وقتی امام صادق (ع) این سخن را می شنید ، سر به سجده می گذاشت و می گفت :

 «  اللهمّ اذلّ رقبتی لولد اَبی »

خداوندا ! مرا پیش فرزندان پدرم فروتن و خاضع قرار بده !

من هم به نوبه خودم سالروز این درگذشت جانگداز رو به شما تسلیت می گم . و از صمیم دل پریشونم آرزو می کنم که از شیعیان او باشیم .